| guzak |
| do wyszlifowania |
|
| |
| Dołączył: 14 Lis 2006 |
| Posty: 5 |
Przeczytał: 0 tematów
|
|
|
|
 |
|
 |
|
Stanęłam dzisiaj przed lustrem - zobaczyłam kogoś zupełnie innego. Patrzyła na mnie ze zdziwieniem.
- Co Ty tam robisz? - zapytałam nieśmiało.
- Patrzę się na Ciebie.
- I co widzisz?
- Smutek. Wielki smutek. Coś się musiało stać?Powiesz mi?
- Nie! Nie chcę...Nie mogę. Nie chcę. Poza tym nie wiem kim jesteś.
- Jak to nie wiesz? Znasz mnie. - powiedziała to z tak wielkim przekonaniem, że prawie jej uwierzyłam.
Podeszłam bliżej lustra. Zaczęłam jej się bacznie przyglądać. A ona stała tam nieruchomo. Byłam skrępowana, a ona wydawała się na rozluźnioną.
Zamknę oczy - może zniknie. I tak przez chwilę, z zamkniętymi oczyma, zastanawiałam się, kto to jest i co tu robi? Po kilku minutach zdecydowałam się na sprawdzenie, czy nadal tam jest.
- Tak jest nadal tu jestem. A Ty wlaściwie to co robisz?
- Nic. Nic wartego uwagi.
Musze wyjśc z łazienki. To chyba jedyny sposób pozbycia sie jej. Zamknę drzwi, w razie gdyby chciała mnie wołać.
Usiadłam na fotelu. Włączyłam telewizję. Obleciałam wszystkie kanały i nic. Po prostu nic ciekawego tu nie ma. Płacę 100 złotych za kablówkę i co dostaje w zamian? Programy o odchudzaniu, jedzeniu, tandetne filmy i kawał kiczowatej muzyki. Wielkie dzięki. Zdecydowałam się na jakże "interesujący" talk show. Dałam jeszcze głośniej. Aby na pewno nic nie usłyszeć. "Jestem sama. W lustrze nikogo nie ma. Po prostu mi sie zdawało." Powtarzałam to sobie cały czas. Program tak mnie "wciągnął", że postanowiłam włączyć jakąś muzykę. Wyłączyłam telewizor i... to znow ona. Na ekranie zgaszonego telewizora.
- To niemożliwe! - krzyknęłam wystraszona.
- Oczywiście, że możliwe. Jestem tutaj, bo sama tego chcesz.
- Ja? Nie, ja nie chcę żebyś tutaj była. Prosze Cie odejdź.
- OK. Ale musisz mi coś powiedzieć.
- A wtedy sobie pójdziesz? - zapytałam nerwowo.
- Tak.
- Więc co chcesz wiedzieć?
- Co się stało?
- Nic się nie stało - odpowiedziałam wymijająco -A co sie miało stać? Wszystko jest w jak najlepszym porządku.
- Kłamiesz. Pamiętaj że Cię znam i to nawet lepiej, niż Ci sie zdaje. Więc?
- Właściwie to nie za dużo pamiętam, co działo się, przez ostatnich kilka tygodni. Jeżdzę do pracy, wracam do domu. I tyle.
- Kiedy ostatni raz coś jadłaś?
- Nie pamiętam - Nie kłamałam. Przeważnie łykałam tabletki nasenne i od razu zasypiałam.
- Przypomnij sobie.Po to tu jestem.
- Jadłam chyba przedwczoraj.
- A co się działo wcześniej? Kilka tygodni temu? Dlaczego nic nie pamiętasz?
- Nie wiem. Pracowałam wtedy bardzo dużo. Wracałam na cztery góra pięć godzin do domu i znów praca.
Za wszelką cenę próbowałam sobie przypomnieć, co sie działo przez ten czas, ale miałam tylko pustkę w głowie.
Dni mijały wtedy tak szybko. Właściwie to dlaczego ja nic nie pamiętam? Dlaczego nic nie jadłam?
- Właśnie dlaczego? - zapytała.
- Co dlaczego?
- Dlaczego nic nie jadłaś?Dlaczego nie pamiętasz?
- Ty słyszysz moje myśli? - byłam przerażona.
- Projekt sie udał?
- Tak szef był bardzo zadowolony. Ale wtedy, to był szalony tydzień.
- I skończył sie w sobotę?
- Tak. wszyscy siedzieliśmy do późnej nocy, ale udało sie go oddać w sumie na ostatnią chwilę. Ale...
Poczułam się jakby ktoś uderzył mnie kijem baseballowym w głowę. Zobaczyłam siebie wracającą z pracy. Właśnie przejeżdzałam koło gigantycznej reklamy jakiejś sieci komórkowej i ... Nie potrafię sobie przypomnieć.
- Co było dalej?Co sie stało?
- Nie pamiętam. Widze tylko tą reklamę!
- Opisz mi ją.
- Jak to typowa reklama: młoda dziewczyna stała w stroju bikini i trzymała w ręce telefon. - nagle moja noga zrobiła coś dziwnego. Zaczęła napierać na podłogę tak, jakbym hamowała... - Nie!!!
Słyszałam pisk opon i bicie mojego serca. Przede mną na ulicy leżała młoda dziewczyna. Pełno krwi dookoła. Widzę ją tak wyraźnie. "O mój Boże. Zabiłam ją" słowa które jak echo odbijały się w mojej głowie. Wrzuciłam na wsteczny, ominęłam ją i odjechałam.
Pamiętam. Boże zostawiłam ją tam samą. Uciekłam. Ta krew na jezdni. Nie! To tylko zły sen.
- To nie był zły sen. Potrąciłaś ją. - powiedziała to ze spokojem.
- To nie możliwe. Przecież bym pamiętała...
- Dlatego ja tu jestem. Miałam Ci przypomnieć...
Zniknęła. Znów siedziałam sama. Co robić? Muszę zadzwonić na pogotowie. Dowiedzieć się co się stało tej dziewczynie. Przeprosić ją.
Wzięłam telefon i zadzwoniłam do szpitala. Pielęgniarka za bardzo nie chciała mi nic powiedzieć, ale dowiedziałam sie że dziewczyna żyje. To dla mnie najważniejsza informacja. Pojadę jutro rano i porozmawiam z nią.
Dwa tygonie później:
Moje sumienie ucichło. Nie widuje go już ani w lustrze, ani w telewizorze. Do niedawna pojawiało się na małą pogawędkę ale szybko uciekało. Dziewczyna, którą potrąciłam wychodzi za dwa dni do domu. Porozmawiałyśmy sobie, ona mi wybaczyła. Teraz siedzę na rozprawie w sądzie i czekam na wyrok. Zarzuty : spowodowanie wypadku oraz ucieczka z miejsca wypadku. grozi mi pięć lat w zawieszeniu na trzy lata.
Znów jestem sobą... |
|
